การรอคอย กอล์ฟฐา

ข้อมูลเบื้องต้น

เพราะคำว่า"พี่น้อง"ทำให้เธอไม่อาจเผยความในใจให้พี่สาวรู้ได้
 

เนื้อเรื่อง

การรอคอย

หลังจากที่ฉันเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางมาเชียงใหม่ และแล้วก็มาถึงจนได้ ฉันไม่ได้มาที่นี้นานมากแล้ว “กอล์ฟ” เด็กตาตี่ ตัวสูง ที่สมัยเด็กๆเราสนิทกันมาก  ความรู้สึกตื่นเต้น และดีใจที่จะได้พบน้องสาวสุดที่รักสักที  แต่…..ฉันจะรู้ได้ไงเนี้ยว่ากอล์ฟหน้าตายังไง นี้มันก็ผ่านมาสิบปีแล้ว  รูปถ่ายที่พกมาก็มีแต่ตอนสมัยเด็ก จะบ้าตาย ฐาหนอฐา

ฉันเดินไปทั่วสนามบินยกรูปขึ้นมาดูแล้วดูเล่าก็ไม่มีใครเหมือนในรูปเลย เฮ้อก็นี้มันรูปสมัยเด็กนี่ฐา  วันนี้จะหาเจอมั้ยเนี้ย

ปึ้ก!!

“โอ้ย  ขอโทษนะค่ะที่เดินชน” ฐารีบก้มลงเก็บรูปที่ตกลงพื้น แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อรูปที่เธอกำลังเก็บกลับมีอีกใบเหมือนกัน

“ไม่เป็นไรค่ะ” เสียงร่างสูงเจ้าของรูปก้มเก็บรูปของเธอเหมือนกัน

ทั้งคู่เงยหน้าขึ้น มองดูรูปของตัวเองก่อนจะเผยยิ้มหวานให้กันและกัน

“กอล์ฟ” “พี่ฐา” ทั้งคู่เอ่ยพร้อมกันด้วยความดีใจ นานแค่ไหนแล้วที่เธอทั้งสองไม่ได้เจอกัน  

หลังจากที่ใช้เวลาขนของพะรุงพะรังของฐาใส่หลังรถ การปิดท้ายรถเป็นการบอกสัญญาณว่าเราจะไปไร่ของกอล์ฟซึ่งพ่อกอล์ฟเป็นเพื่อนสนิทของพ่อฐานั่นเอง

บรรยากาศในรถมีเพียงสายตาของทั้งคู่ที่สลับดูกันไปมา

กอล์ฟตอนนี้กลายเป็นสาวมาดเท่ไปแล้ว ดูทะมัดทะแมง แถมยังตัวสูงกว่าฉันอีก

ฉันไม่รู้จะทักทายกอล์ฟยังไงดี เราไม่ได้เจอกันมานานมากแล้ว และความรู้สึกหัวใจเต้นแรงก็ดันมาจากไหนไม่รู้ นี้เราตื่นเต้นขนาดนี้เลยหรอเนี้ย

“ถึงแล้วค่ะ พี่ฐา” สารถีสุดหล่อเอ่ยปากบอก

“พี่ฐาโตขึ้นมากเลยนะค่ะ สวยจนกอล์ฟจำไม่ได้เลย” กอล์ฟพูดพลางส่งยิ้มหวานให้

“กอล์ฟก็เหมือนกันนะ ยังตาตี่เหมือนเดิมเลย ฮ่าๆ” ฐาพูดพลางยีผมกอล์ฟเบาๆ

“กอล์ฟถือว่าชมก็แล้วกันนะ” ทั้งคู่หัวเราะให้กัน แล้วกอล์ฟก็พาพี่สาวเข้าไปเก็บของในห้องของตัวเอง

“พี่ฐานอนห้องเดียวกับกอล์ฟแล้วกันเนอะ”

“อืมๆ ค่ะ” ฐายิ้มรับ ถึงไม่ให้นอนเธอก็จะนอน ไม่ได้เจอกันสิบปีต้องคุยกันให้หายคิดถึงซะหน่อย ฉันเดินเข้าไปดูห้องของกอล์ฟ ผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มสีเทาลายสก๊อตอ่อนๆ ผ้าม่านโทนสีเทาอ่อน แถมยังของสะสมที่มีแต่หุ่นยนต์  โอ้โห นี้มันห้องนอนผู้ชายชัดๆ นี่ฉันไม่ได้มานานห้องนี้เปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยหรอ

“ห้องเท่ดีนะกอล์ฟ”

“ออ ค่ะพี่ฐานอนได้มั้ยอ่ะ”

“ได้สิ กอล์ฟนอนไหนพี่ก็จะนอนด้วยนั่นแหละ” พี่สาวส่งยิ้มให้น้องสาวร่างสูง

หลังจากที่จัดข้าวของเสร็จกอล์ฟจึงพาพี่สาวร่างบางเดินดูตามบริเวณบ้านที่ตอนนี้เปลี่ยนไปจากเดิมมาก มีบ้านหลังเล็กปลูกขึ้นมาหลายหลัง ฐายืนดูวิวด้วยความสบายใจ ก่อนจะมีผ้าจากร่างสูงคลุมไหล่เธอไว้

“หนาวแล้วนะค่ะ” กอล์ฟยิ้มหวานสายตาที่ห่วงใยทำให้เธอใจเต้นแรงอีกครั้ง

“ขอบคุณมากค่ะ น้องสาวของพี่” คำพูดที่ดูเหมือนฐาเองจะไม่ได้คิดอะไร แต่กลับทำให้ร่างสูงใจห่อเหี่ยว แววตาที่เศร้าบ่งบอกได้ชัดเจน ‘น้องสาว เราคงเป็นได้แค่นี้สินะ ’

“กอล์ฟเป็นอะไรหรือเปล่า” เธอเห็นร่างสูงหน้าหงอยๆไป

“เปล่าค่ะ ว่าแต่พี่ฐาหิวหรือยัง กอล์ฟจะได้ให้เด็กตั้งโต๊ะอาหารให้”

“ค่ะ ไปกันดีกว่า” ฐาจูงมือกอล์ฟเข้าบ้านไป โดยที่ไม่ทันสังเกตว่าน้องสาวร่างสูงนี้แอบเขินแค่ไหน

 “คุณลุงกับคุณป้าไม่อยู่หรอกอล์ฟ” ฐาถามเพราะตั้งแต่เข้าบ้านมาเธอก็ไม่เห็นพ่อแม่ของกอล์ฟเลย

“ค่ะ พ่อกับแม่ไปดูงานที่ต่างประเทศอีกนานกว่าจะกลับ”

“งั้นก็…มีเราแค่สองคนหรอค่ะ”

“ค่ะ” 

หลังจากทานข้าวเสร็จก็ถึงเวลานอน ฐาที่ดูจะไม่ค่อยชินกับที่นอนใหม่ ได้แต่นอนพลิกตัวไปมา จนร่างสูงที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ถามด้วยความสงสัย

“พี่ฐาเป็นไรหรือเปล่าค่ะ”

“เออ เปล่าจ๊ะ พี่แค่ไม่ชินกับที่นอนใหม่” ปกติเธอเป็นคนที่นอนดิ้นมากๆ กลัวเวลานอนจะไปรบกวนร่างสูงเขา

“งั้นกอล์ฟปิดไฟนอนดีกว่า พี่ฐาจะได้หลับ” พูดแล้วก็ปิดไฟในห้อง แต่จริงๆมันก็ไม่ได้มืดอะไรมากหรอก เพราะแสงดวงจันทร์จากหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้ทั้งคู่มองเห็นหน้ากันได้อยู่ดี

ฐาด้วยความที่ตัวเองเป็นคนขี้กลัว เอามากๆแต่ก็ไม่อยากเป็นปัญหาให้กับเขา เธอก็ได้แต่ขยับตัวเข้าใกล้ร่างสูงจนหน้าเธอแทบจะติดกับกอล์ฟ แต่กว่าจะรู้สึกตัวกอล์ฟก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ‘ฉันเข้ามาใกล้ขนาดนี้เลยหรอเนี้ย’

“เออ..ฝันดีนะค่ะกอล์ฟ”

“ฝันดีค่ะ พี่ฐา” ดีนะที่ไม่ค่อยเห็นหน้ากันชัดเท่าไร ร่างบางก็เลยไม่เห็นว่าเจ้าคนร่างสูงหน้าแดงแค่ไหน

Golf 

วันนี้ที่รอคอย^^

    ฉันรอคอยวันนี้มานานแคไหนแล้ว วันนี้ฉันได้พบกับคนที่ฉันหลงรัก ใช่แล้วฉันหลงรักพี่ฐาตั้งแต่ที่เราพบกันครั้งแรก  ตอนนั้นฉันก็พึ่งอายุได้ 15 ปีเอง ซึ่งก็ห่างจากพี่ฐาเพียงแค่ปีเดียว ฉันคงแก้แดดมากเลยใช่มั้ยล่ะ

สิ่งที่ทำให้ฉันชอบพี่ฐาก็คงเพราะ พี่เขาเป็นน่ารัก ดูแลเอาใจใส่ฉันมาโดยตลอด คิดแล้วก็น่าเขกกะโหลกตัวเองจริงๆ   ที่แอบคิดไม่ซื่อกับพี่เขา   ทั้งๆที่ พี่ฐาทั้งรักและเอ็นดูฉันเหมือน   ’น้องสาว’ แท้ๆ

บางครั้งความรัก..ไม่ต้องลงท้ายด้วยคำว่าแฟน

แต่…ขอแค่ได้รักก็สุขใจแล้ว

ความในใจที่ไม่อาจบอกใครได้แม้กระทั่งคนที่ฉันรักและเอาหัวใจไปตั้งแต่ครั้งแรก ทุกๆอย่างได้แต่เขียนลงในไดอารี่เล่มนี้  เฮ้อ แอบมาเขียนไดอารี่ซะดึกเลยเรา ดีนะที่พี่ฐาหลับแล้วไม่งั้นคง…..อ๊ะ 

ไม่ทันที่ร่างสูงจะเก็บไดอารี่ความในใจของเธอมือเล็กของร่างบางก็คว้าออกไป ก่อนที่จะยิ้มกวนๆให้เธอ

“แหมๆ แอบมาเขียนอะไรเอ่ย พี่ขอดูหน่อยนะค่ะ” แอบมาทำลับๆล่อๆแถมเขียนอะไรก็ไม่รู้ตอนดึกๆนะเด็กคนนี้    ขอดูหน่อยล่ะกัน  เอ๋….เขียนอะไรเนี้ย…..อุ้ย! ไดอารี่เล่มหนาหลุดลงจากมือร่างบางทันทีที่เธออ่านจบ ตอนนี้เธอเหมือนคนใบ้ที่ทำอะไรไม่ถูกร่างกายเกร็งเหมือนสะกดจิตไว้ เหลือบดูร่างสูงที่ตอนนี้ก็ยืนเกร็งไม่ต่างจากเธอแววตาที่ตกใจบวกกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมา ทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก

“พี่ฐา……กอล์ฟ  ขอโทษ” น้ำตาที่หลั่งไหลเต็มใบหน้าเนียนบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอรู้สึกผิดแค่ไหน ผิดที่ไปรักคนที่เขาไม่ได้รักเธอ ผิดที่ตัวเองทำให้คนที่รักต้องผิดหวัง และผิดที่เธอไม่เคยเลิกรักพี่ฐาได้เลย

“กอล์ฟ พี่….” ไม่ทันที่พี่สาวจะพูดจบ ร่างสูงก็วิ่งหนีออกไปก่อนนอกบ้านแล้ว เธอรู้ดีว่าพี่สาวจะพูดอะไร เธอไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้ อยากจะหนีอออกไปไกลที่สุดในตอนนี้ แต่เท้าเจ้ากรรมดันซุ่มซ่ามสะดุดก้อนหินซะนี่ ฝนบ้าก็ดูจะเป็นใจเหลือเกิน ตกมาไม่ดูเวลาเลย

“ให้มันได้อย่างนี้สิ กอล์ฟเอ้ยT.T” เท้าก็เจ็บฝนก็ตก นั่งแม่งตรงนี้เลยดีกว่า ได้แต่นั่งกอดเข่ากลางสายฝน น้ำตาก็ดูเหมือนจะไม่หยุดง่ายๆ  ต่อไปนี้ พี่ฐาคงเกลียดเราแล้วสินะ มันก็สมควรแล้วล่ะ

“มานั่งเล่นฝนอะไรอยู่ตรงนี้ค่ะ” ร่างบางกางร่มให้ก่อนจะเอ่ยถาม

“…………”

“ไม่หนาวหรอ เข้าไปในบ้านเถอะ”

“หนาว แต่ไม่เข้าไป ” ตอบทั้งที่ก็ไม่กล้าสบตาพี่สาวเลย

“อย่าดื้อสิ เข้าไปในบ้านก่อน….พี่มีไรจะพูดด้วย” เธอลากเจ้าเด็กดื้อขึ้นจากพื้นก่อนจะพาเข้าห้องนอนไปอาบน้ำอาบท่าเสียก่อน ก็ดูตอนนี้สิ เปียกมอมแมมอย่างกับลูกหมาตกน้ำ

“อาบน้ำนานจัง” เอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงเดินเช็ดผมออกมา สายตายังคงเศร้าเหมือนเดิม ตาแดงๆที่ยังมีน้ำตาอยู่เล็กน้อยทำให้เธออยากที่จะคุยกับกอล์ฟเร็วๆ อยากจะเคลียร์ให้มันจบๆไป

“กอล์ฟ ทำไมไม่คุยกับพี่เลยล่ะ” เธอเปิดประเด็นถามร่างสูง

“กอล์ฟ….กอล์ฟทำตัวไม่ถูก”  น้ำตาที่พึ่งหายไปกลับมาอีกครั้งพร้อมกับหน้าที่งอแงราวกับเด็กกำลังจะถูกทำโทษ

“โธ่ เด็กน้อย อย่าร้องสิค่ะ” ร่างบางลูบหัวเด็กงอแงอย่างเอ็นดู ’สาวเท่ห์ของฉัน ขี้แยจังเลย ’

“กอล์ฟผิดเองที่ไปคิดแบบนั้น ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ไม่ว่าจะทำยังไงกอล์ฟก็ไม่เคยเลิกรักพี่ฐาได้เลย แต่กอล์ฟไม่ได้คิดจะให้พี่รักกอล์ฟตอบนะ ไม่เคยคิดจริงๆ พี่ฐาอย่าเกลียดกอล์ฟนะ” ร่างสูงอธิบายทุกๆอย่างที่เธอรู้สึกราวกับเด็กสารภาพผิด เธอไม่ต้องการให้พี่สาวมารักเธอจริงๆ ขอแค่ได้รัก รักก็พอ

“พี่ไม่เกลียดกอล์ฟหรอกนะ อย่าคิดเองเออเองสิค่ะ ขี้ตู่จริงๆ” ร่างบางโอบกอดร่างสูงอย่างอ่อนโยน ก่อนจะบีบจมูกร่างสูงเบาๆ

“หมายความว่าไงค่ะ”

“ก็….นี้ไง” เธอโน้มริมฝีปากบางหอมแก้มร่างสูงๆๆไปฟอดใหญ่ๆแทนคำตอบ ส่วนเจ้ากอล์ฟหนะหรอ ตอนนี้หน้าแดงเหมือนกับลูกตำลึงแล้ว

“พี่ฐา”

“พี่ก็รู้สึกเหมือนกับกอล์ฟนะ รู้สึกตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกัน แต่พอจะบอกให้รู้ เด็กขี้แยของพี่ก็วิ่งหนีไปแล้ว ไม่ร้องนะค่ะ ‘ที่รัก’ของพี่ ” ปาดน้ำตาให้ร่างสูง ก่อนจะหยิกแก้มอย่างหมั่นไส้

“ขอบคุณนะค่ะพี่ฐา ” รอยยิ้มที่สดใสกลับมาอีกครั้ง

 “กอล์ฟรักพี่ฐานะ” ฉันพูดพลางสวมกอดพี่สาวไม่สิเข้าคทอคนที่ฉันรักมากที่สุกต่างหาก คิดถึงเหลือเกินวันนี้ที่เธอรอคอยมานาน อยากกอดให้แน่น  เหมือนกลัวว่าจะต้องเสียไป กอดที่โหยหา คิดถึงมาก

“พี่ก็รักกอล์ฟค่ะ เด็กน้อยของพี่” ฉันกอดเจ้าเด็กงอแงตอบอย่างสุดรัก 

ความรู้สึกทุกๆอย่างถึงเราสองคนจะไม่อธิบายอะไรมากมาย อาจไม่มีคำพูดที่สวยหรู แต่ทุกอย่างมันได้ถ่ายทอดออกมาจากอ้อมกอดของเราแล้ว อ้อมกอดที่ไม่มีคำพูดใดๆ อ้อมกอดที่จะมีเพียงเราสองคนให้กันและกัน

ไม่มีคำว่าตลอดไป ไม่มีคำสัญญาใด เพราะเราสองคนรู้ดีว่าอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน แต่สำหรับกอล์ฟและฐาเธอจะทำให้ทุกๆวันมีค่าที่สุดเท่าที่ผู้หญิงสองคนนี้จะทำได้

---------------END------------------------------